Over de vereniging
1. Inleiding
Een aantal keer binnen het leven van onze zwemvereniging is reeds geprobeerd een begin te maken om het ontstaan en de geschiedenis van De Waterratten te beschrijven. Steeds weer werd duidelijk dat details niet goed terug te halen zijn omdat, met name in de eerste jaren, vrijwel niets werd vastgelegd. Daarnaast hebben we binnen de vereniging (nog) geen echt gecentraliseerd archief van alle vergaderingsverslagen, clubboekjes, en overig schriftelijk leven.
Dit introductieboekje t.b.v. de nieuwe leden en ook gewoon bedoeld om alle huidige weetjes te verzamelen, geeft dus ook een stukje geschiedenis weer. We zullen proberen het niet te droge kost te laten worden, zodat het uitnodigt om al lezend eens iets meer te weten komen over onze “club”. Onder het motto “beter goed gejat, dan slecht zelf verzonnen”, maken we gebruik van stukjes uit info’s van 1976, 1982 en 1985, waarin over de meest roerige jaren verteld wordt.De auteurs hiervan waren destijds: o.a. de Heer van Geylswijk, (voorzitter van de eerste jaren), Hilde Scheffer en Eric van Rijswijk, jonge instrukteurs in de 80-er jaren en Kep Dumont, voormalig wedstrijdtrainer en zweminstrukteur, die in 1985 afscheid heeft genomen.
2. Het allereerste begin
Volgens de eerste verhalen is de vereniging gestart ergens in 1968. Er was binnen Berkel-Enschot toentertijd een aantal enthousiastelingen die zin hadden in een stevig stukje waterpolo. Zij zwommen toen in strandbad “De Rauwbraken”in B-E, en ze waren erg handig, want de goals werden zelf gemaakt en ze ritselden ergens een bal, waardoor een begin gemaakt was. Ze noemden zich “De Kraanvogels”, naar de straatnaam “De Kraan”, naast De Rauwbraken.
Eén probleem was de winterperiode: dan kon er dus niet gezwommen worden want te koud en ijs enzovoort. Er moest dus iets verzonnen worden: “we moesten maar eens proberen een vereniging op te richten”, om langs die weg wat meer mogelijkheden te krijgen ook in de koude winters lekker binnen te kunnen trainen.
Volgens de verhalen stond in de “Nieuwe Schakel” van 1971 een advertentie waarin mensen met diploma A opgeroepen werden mee te komen zwemmen, zodat er geld in de kas zou kunnen gaan “stromen”: precies 1,50 gulden per maand, per persoon. En personen waren er maar liefst 25.
Afijn, trainen met al die mensen kon beginnen en de trainer deed alles voor niks (nu nóg bijna).
Met een 50 leden na een aantal maanden, konden vanuit de contributie waterpolocaps en ballen aangeschaft worden. Het werd nog kouder en gelukkig heeft toen de Stichting Jeugdbelangen een subsidie toegekend. Hierdoor kon het ploegje een start maken met trainen in het toenmalige zwembad “De Salamander” in Dongen.
Hier zijn we toen met zijn vijftigen een hele tijd naar toe gereden. Dit was toch een hele mooie tijd (zelf nog meegemaakt!), waarbij tijdens de busreis flink gezongen werd en moppen via de microfoon over en weer vlogen.
3. De eerste zwembadendans
Uiteindelijk was de planning dat de vereniging vanaf 1 nov. 1975 in het nieuwe zwembad de Leije in Oisterwijk zou gaan zwemmen. Eén (1!) dag voor dit nieuwe begin werd ons meegedeeld dat het niet kon doorgaan omdat gemeente Oisterwijk ons niet toestond A en B diploma’s te geven (nu ook nog steeds niet overigens; angst voor broodroof of zo?).
Een Waterrat is niet voor één gat te vangen, dus werd binnen 24 uur een alternatiefje gezocht en gevonden: we gingen naar Assisië voor diploma A en B. Ook hier gingen we met de bus naar toe. (Ondertussen is het bad van Assisië al jaren een manege voor de bewoners).
De zwemvaardigheden werden vanaf toen gegeven op de zaterdag, in het jaren geleden afgebroken zwembad aan de Ringbaan Oost, voor het afzwemmen voor diploma’s werd het zwembad aan de Ringbaan West gebruikt, later een skate-paradijs, en nu er alweer iets anders.....
De vereniging telde op dat moment een 160 leden.
4. We groeien!
In 1975 en ’76 treden we steeds meer naar buiten en organiseren we de eerste avondzwemdriedaagse voor iedereen toegankelijk. Maar liefst 200 liefhebbers deden mee!
We gingen met volle bussen naar de Maarseveense plassen om daar in het buitenwater mee te doen met lange afstand zwemmen (500, 1000 en meer meters).
We organiseren het eerste St. Nicolaasfeest met de vereniging en het jaar daarop (1976 dus) starten we op 29 april met de “Donderdag Avond Spartelaars” in Assisië, een club voor volwassenen, waarvan nog steeds een zeer harde kern iedere donderdagavond het bad van Amarant (Hooge Veer) bemant en bevrouwd: hulde!
In oktober ’76 komt de eerste versie van een clubblad uit de persen: het “Waterblad”, waarin Spits de Waterrat over zijn avonturen op de diverse zwembaden vertelt en de voorzitter verhaalt over de eerste jaren van de vereniging.
5. Wedstrijdmentaliteit?
Ja, die heeft inderdaad bestaan binnen de Waterratten! Vanaf 16 mei 1976 namelijk, werden de eerste clubkampioenschappen georganiseerd. Alle leden met diploma A en hoger konden meedoen en dat deden er dan ook veel.
Daarnaast gingen we naar diverse wedstrijden tegen verenigingen uit het “Watervriendenwerk”, waar wij ook deel van uitmaakten via de Nederlandse Culturele Sportbond, waar we ook nu nog steeds bij aangesloten zijn.
Ook hier gingen we met busladingen naar toe 50 tot 60 deelnemers en –tjes was geen uitzondering. De resultaten en ambities waren nooit hoger dan een 3e plaats (van de vier of 6 of zo!), maar bere gezellig was het altijd en onderling de gezwommen tijden vergelijken was altijd reden tot een gezonde rivaliteit binnen de vereniging.
Jarenlang zijn allerlei clubrecords voor alle zwemafstand bijgehouden, en hebben we uiteindelijk nog een aantal jaren deelgenomen aan de “Hydrocup”, een toernooitje tussen 4 regionale verenigingen binnen de KNZB, waar we de eerste helft van de 80-er jaren ook bij aangesloten waren.
6. Zwemmen met een balletje
Een enthousiaste ouder van een paar jonge zwemmertjes was in zijn kinderloze tijd een fanatiek waterpoloër geweest en werd op een gegeven moment ingelijfd bij het instrukteurscorps. Hij kreeg daarom ook snel kontakt met een aantal jeugdige kaderleden en een waterpolo afdeling was snel geboren.
Begonnen met trainen in “Ringbaan Oost”, waar het achterin wel heel erg ondiep was maar net kniediep, maar een koprolkeerpunt op de borstcrawl was toch net mogelijk.
Fanatiek waren we, maar winnen ho maar! Het eerste wedstrijdseizoen werden we meestal ingemaakt met 30 of 40-0 of zo. En lol dat we hadden! We hadden inmiddels één heren en één damesteam van zo’n 9 mensen en het clubje groeide ook hier gestaag.
Het jaar daarop werd het allemaal wat serieuzer: we oefenden via vriendschappelijke wedstrijdjes in buitenbaden in heel Brabant. Het tweede seizoen begon en we gingen winnen! Uiteindelijk zijn we boven in de middenmoot geëindigd; het ging dus eigenlijk helemaal niet slecht. Mooie opsteker voor het volgende jaar!
Helaas, ook hier gaan kosten voor de baten en moest de poloploeg in 1983 worden opgeheven.
7. Nog meer zwembadendansen
In het hele bestaan van “De Waterratten” hebben we vaak van bad moeten veranderen. Het was dé bezigheid van de bestuursleden door de jaren heen: van De Salamander in Dongen naar Assisië en Ringbaan Oost (en –West), naar De Leije in Oisterwijk, dan weer naar de Drieburcht in Tilburg, de Hispohal in Hilvarenbeek (op zondagochtend ook nog), het ALO bad bij de Stadssporthal, weer terug naar de Drieburcht.
En dan voor de Donderdag- en Woensdagavondspartelaars ook nog eens van Assisië naar Het Hooge Veer en naar De Leije, en voor die laatste ploeg ook nog eens een jaar onderbreking, omdatg het organisatorisch helemaal niet ging lukken. Voor de volledigheid zetten we hier maar géén jaartallen meer bij want dit is volledig onbegonnen werk gezien de frequentie van wisselen.
Toch hebben alle jeugdzwemmertjes nooit zonder zwemwater gezeten, wat op zijn minst een compliment is aan alle besturen die dit hebben gerealiseerd.
8. Wat allemaal nog
Het is jullie opgevallen dat er verder geen namen genoemd zijn. Dit heeft als reden dat er dan een hoop mensen genoemd worden en wellicht een paar onterecht vergeten. Verder was het niet de pretentie hier een stuk officiële geschiedschrijving te doen, maar eens te vertellen hoe de beginjaren er vanaf 1968 hebben uitgezien en alle geïnteresseerden te laten proeven hoe de sfeer binnen onze zwemvereniging was.
Het is altijd een zeer ongedwongen vereniging geweest, waar prestatie nooit voorop heeft gestaan en nog steeds niet staat, want prestatie is óók het plezier hebben in zwemmen en vooral je in allerlei situaties vertrouwd voelen in het water.
Dat is het sukses van onze vereniging als je daar al van mag spreken. Het blijkt in ieder geval wel aan de reakties van vele (ex)leden die unaniem de prettige lessen prijzen.
We hebben een hele hoop nog niet verteld zoals van jeugd- en aktiviteitenkommissies die in de 80-er jaren veel voor de jeugd georganiseerd hebben. De instrukteurs die met een 13-tal jarenlang naar Austerlitz gingen om daar 2 maal per jaar mee te doen aan landelijke scholingsweekenden, georganiseerd door de NCS om meer feeling voor lesgeven en improviseren te krijgen. Ook niet aan bod geweest zijn de vele kursusdagen en –avonden om de vele vrijwilligers op te leiden tot gediplomeerde instrukteurs. En niet te vergeten de instrukteurs van de instrukteurs die zich ook steeds moeten (blijven) bijscholen.
9. Van olifanten en verhaaltjes uitblazen
Het blijkt dat de betrokkenheid van vele mensen bij de vereniging anderen aanspoort om ook wat te doen en eventueel deel uit te gaan maken van een enthousiast team.
De laatste jaren blijkt evenwel dat de maatschappelijke drukte zich ook binnen onze vereniging manifesteert, wat blijkt uit een bestuur wat al een 10 tal jaren aan het roer staat: niemand heeft meer tijd om naast het werk en de fitnessapparaten ook nog eens tijd vrij te maken om iets binnen verenigingsverband te doen. Ook bij de kinderen begint dit zich steeds meer af te tekenen: ook voor hen geldt dat “De Waterratten”steeds meer een zweminstituut geworden is.
Maar wij zien het niet zwart in: wij zullen met vol vuur de komende jaren onze aktiviteiten weer verdere vorm gaan geven door naast het zwemmen aktiviteiten te gaan organiseren.
Een aantal keer binnen het leven van onze zwemvereniging is reeds geprobeerd een begin te maken om het ontstaan en de geschiedenis van De Waterratten te beschrijven. Steeds weer werd duidelijk dat details niet goed terug te halen zijn omdat, met name in de eerste jaren, vrijwel niets werd vastgelegd. Daarnaast hebben we binnen de vereniging (nog) geen echt gecentraliseerd archief van alle vergaderingsverslagen, clubboekjes, en overig schriftelijk leven.
Dit introductieboekje t.b.v. de nieuwe leden en ook gewoon bedoeld om alle huidige weetjes te verzamelen, geeft dus ook een stukje geschiedenis weer. We zullen proberen het niet te droge kost te laten worden, zodat het uitnodigt om al lezend eens iets meer te weten komen over onze “club”. Onder het motto “beter goed gejat, dan slecht zelf verzonnen”, maken we gebruik van stukjes uit info’s van 1976, 1982 en 1985, waarin over de meest roerige jaren verteld wordt.De auteurs hiervan waren destijds: o.a. de Heer van Geylswijk, (voorzitter van de eerste jaren), Hilde Scheffer en Eric van Rijswijk, jonge instrukteurs in de 80-er jaren en Kep Dumont, voormalig wedstrijdtrainer en zweminstrukteur, die in 1985 afscheid heeft genomen.
2. Het allereerste begin
Volgens de eerste verhalen is de vereniging gestart ergens in 1968. Er was binnen Berkel-Enschot toentertijd een aantal enthousiastelingen die zin hadden in een stevig stukje waterpolo. Zij zwommen toen in strandbad “De Rauwbraken”in B-E, en ze waren erg handig, want de goals werden zelf gemaakt en ze ritselden ergens een bal, waardoor een begin gemaakt was. Ze noemden zich “De Kraanvogels”, naar de straatnaam “De Kraan”, naast De Rauwbraken.
Eén probleem was de winterperiode: dan kon er dus niet gezwommen worden want te koud en ijs enzovoort. Er moest dus iets verzonnen worden: “we moesten maar eens proberen een vereniging op te richten”, om langs die weg wat meer mogelijkheden te krijgen ook in de koude winters lekker binnen te kunnen trainen.
Volgens de verhalen stond in de “Nieuwe Schakel” van 1971 een advertentie waarin mensen met diploma A opgeroepen werden mee te komen zwemmen, zodat er geld in de kas zou kunnen gaan “stromen”: precies 1,50 gulden per maand, per persoon. En personen waren er maar liefst 25.
Afijn, trainen met al die mensen kon beginnen en de trainer deed alles voor niks (nu nóg bijna).
Met een 50 leden na een aantal maanden, konden vanuit de contributie waterpolocaps en ballen aangeschaft worden. Het werd nog kouder en gelukkig heeft toen de Stichting Jeugdbelangen een subsidie toegekend. Hierdoor kon het ploegje een start maken met trainen in het toenmalige zwembad “De Salamander” in Dongen.
Hier zijn we toen met zijn vijftigen een hele tijd naar toe gereden. Dit was toch een hele mooie tijd (zelf nog meegemaakt!), waarbij tijdens de busreis flink gezongen werd en moppen via de microfoon over en weer vlogen.
3. De eerste zwembadendans
Uiteindelijk was de planning dat de vereniging vanaf 1 nov. 1975 in het nieuwe zwembad de Leije in Oisterwijk zou gaan zwemmen. Eén (1!) dag voor dit nieuwe begin werd ons meegedeeld dat het niet kon doorgaan omdat gemeente Oisterwijk ons niet toestond A en B diploma’s te geven (nu ook nog steeds niet overigens; angst voor broodroof of zo?).
Een Waterrat is niet voor één gat te vangen, dus werd binnen 24 uur een alternatiefje gezocht en gevonden: we gingen naar Assisië voor diploma A en B. Ook hier gingen we met de bus naar toe. (Ondertussen is het bad van Assisië al jaren een manege voor de bewoners).
De zwemvaardigheden werden vanaf toen gegeven op de zaterdag, in het jaren geleden afgebroken zwembad aan de Ringbaan Oost, voor het afzwemmen voor diploma’s werd het zwembad aan de Ringbaan West gebruikt, later een skate-paradijs, en nu er alweer iets anders.....
De vereniging telde op dat moment een 160 leden.
4. We groeien!
In 1975 en ’76 treden we steeds meer naar buiten en organiseren we de eerste avondzwemdriedaagse voor iedereen toegankelijk. Maar liefst 200 liefhebbers deden mee!
We gingen met volle bussen naar de Maarseveense plassen om daar in het buitenwater mee te doen met lange afstand zwemmen (500, 1000 en meer meters).
We organiseren het eerste St. Nicolaasfeest met de vereniging en het jaar daarop (1976 dus) starten we op 29 april met de “Donderdag Avond Spartelaars” in Assisië, een club voor volwassenen, waarvan nog steeds een zeer harde kern iedere donderdagavond het bad van Amarant (Hooge Veer) bemant en bevrouwd: hulde!
In oktober ’76 komt de eerste versie van een clubblad uit de persen: het “Waterblad”, waarin Spits de Waterrat over zijn avonturen op de diverse zwembaden vertelt en de voorzitter verhaalt over de eerste jaren van de vereniging.
5. Wedstrijdmentaliteit?
Ja, die heeft inderdaad bestaan binnen de Waterratten! Vanaf 16 mei 1976 namelijk, werden de eerste clubkampioenschappen georganiseerd. Alle leden met diploma A en hoger konden meedoen en dat deden er dan ook veel.
Daarnaast gingen we naar diverse wedstrijden tegen verenigingen uit het “Watervriendenwerk”, waar wij ook deel van uitmaakten via de Nederlandse Culturele Sportbond, waar we ook nu nog steeds bij aangesloten zijn.
Ook hier gingen we met busladingen naar toe 50 tot 60 deelnemers en –tjes was geen uitzondering. De resultaten en ambities waren nooit hoger dan een 3e plaats (van de vier of 6 of zo!), maar bere gezellig was het altijd en onderling de gezwommen tijden vergelijken was altijd reden tot een gezonde rivaliteit binnen de vereniging.
Jarenlang zijn allerlei clubrecords voor alle zwemafstand bijgehouden, en hebben we uiteindelijk nog een aantal jaren deelgenomen aan de “Hydrocup”, een toernooitje tussen 4 regionale verenigingen binnen de KNZB, waar we de eerste helft van de 80-er jaren ook bij aangesloten waren.
6. Zwemmen met een balletje
Een enthousiaste ouder van een paar jonge zwemmertjes was in zijn kinderloze tijd een fanatiek waterpoloër geweest en werd op een gegeven moment ingelijfd bij het instrukteurscorps. Hij kreeg daarom ook snel kontakt met een aantal jeugdige kaderleden en een waterpolo afdeling was snel geboren.
Begonnen met trainen in “Ringbaan Oost”, waar het achterin wel heel erg ondiep was maar net kniediep, maar een koprolkeerpunt op de borstcrawl was toch net mogelijk.
Fanatiek waren we, maar winnen ho maar! Het eerste wedstrijdseizoen werden we meestal ingemaakt met 30 of 40-0 of zo. En lol dat we hadden! We hadden inmiddels één heren en één damesteam van zo’n 9 mensen en het clubje groeide ook hier gestaag.
Het jaar daarop werd het allemaal wat serieuzer: we oefenden via vriendschappelijke wedstrijdjes in buitenbaden in heel Brabant. Het tweede seizoen begon en we gingen winnen! Uiteindelijk zijn we boven in de middenmoot geëindigd; het ging dus eigenlijk helemaal niet slecht. Mooie opsteker voor het volgende jaar!
Helaas, ook hier gaan kosten voor de baten en moest de poloploeg in 1983 worden opgeheven.
7. Nog meer zwembadendansen
In het hele bestaan van “De Waterratten” hebben we vaak van bad moeten veranderen. Het was dé bezigheid van de bestuursleden door de jaren heen: van De Salamander in Dongen naar Assisië en Ringbaan Oost (en –West), naar De Leije in Oisterwijk, dan weer naar de Drieburcht in Tilburg, de Hispohal in Hilvarenbeek (op zondagochtend ook nog), het ALO bad bij de Stadssporthal, weer terug naar de Drieburcht.
En dan voor de Donderdag- en Woensdagavondspartelaars ook nog eens van Assisië naar Het Hooge Veer en naar De Leije, en voor die laatste ploeg ook nog eens een jaar onderbreking, omdatg het organisatorisch helemaal niet ging lukken. Voor de volledigheid zetten we hier maar géén jaartallen meer bij want dit is volledig onbegonnen werk gezien de frequentie van wisselen.
Toch hebben alle jeugdzwemmertjes nooit zonder zwemwater gezeten, wat op zijn minst een compliment is aan alle besturen die dit hebben gerealiseerd.
8. Wat allemaal nog
Het is jullie opgevallen dat er verder geen namen genoemd zijn. Dit heeft als reden dat er dan een hoop mensen genoemd worden en wellicht een paar onterecht vergeten. Verder was het niet de pretentie hier een stuk officiële geschiedschrijving te doen, maar eens te vertellen hoe de beginjaren er vanaf 1968 hebben uitgezien en alle geïnteresseerden te laten proeven hoe de sfeer binnen onze zwemvereniging was.
Het is altijd een zeer ongedwongen vereniging geweest, waar prestatie nooit voorop heeft gestaan en nog steeds niet staat, want prestatie is óók het plezier hebben in zwemmen en vooral je in allerlei situaties vertrouwd voelen in het water.
Dat is het sukses van onze vereniging als je daar al van mag spreken. Het blijkt in ieder geval wel aan de reakties van vele (ex)leden die unaniem de prettige lessen prijzen.
We hebben een hele hoop nog niet verteld zoals van jeugd- en aktiviteitenkommissies die in de 80-er jaren veel voor de jeugd georganiseerd hebben. De instrukteurs die met een 13-tal jarenlang naar Austerlitz gingen om daar 2 maal per jaar mee te doen aan landelijke scholingsweekenden, georganiseerd door de NCS om meer feeling voor lesgeven en improviseren te krijgen. Ook niet aan bod geweest zijn de vele kursusdagen en –avonden om de vele vrijwilligers op te leiden tot gediplomeerde instrukteurs. En niet te vergeten de instrukteurs van de instrukteurs die zich ook steeds moeten (blijven) bijscholen.
9. Van olifanten en verhaaltjes uitblazen
Het blijkt dat de betrokkenheid van vele mensen bij de vereniging anderen aanspoort om ook wat te doen en eventueel deel uit te gaan maken van een enthousiast team.
De laatste jaren blijkt evenwel dat de maatschappelijke drukte zich ook binnen onze vereniging manifesteert, wat blijkt uit een bestuur wat al een 10 tal jaren aan het roer staat: niemand heeft meer tijd om naast het werk en de fitnessapparaten ook nog eens tijd vrij te maken om iets binnen verenigingsverband te doen. Ook bij de kinderen begint dit zich steeds meer af te tekenen: ook voor hen geldt dat “De Waterratten”steeds meer een zweminstituut geworden is.
Maar wij zien het niet zwart in: wij zullen met vol vuur de komende jaren onze aktiviteiten weer verdere vorm gaan geven door naast het zwemmen aktiviteiten te gaan organiseren.
